Παρατηρούσα το δρόμο , καθώς περπατούσα. Το χωμάτινο δρόμο
στο πάρκο. Διαπίστωσα ότι κοιτώντας χαμηλά, επικεντρωμένος σε ένα περιορισμένο
σημείο, ο δρόμος ανοίγει σα να έχει πόρους. Βυθίζομαι και ταυτόχρονα ψηλώνω,
απομακρύνομαι από το κέντρο μου. Οι φωνές ακούγονται απόμακρες. Και τότε ξεκινά η αγαπημένη διαδικασία. Είμαι βέβαιος πως αυτός ο εξωτερικός κόσμος
των δέντρων και των μυρμηγκιών, των φωνών και των άλλων είναι ανύπαρκτος.
Ισορροπώ όμως και απολύτως πειστικά ακολουθώ
τους κανόνες του. Είναι η στιγμή που περισσότερο από κάθε άλλη αισθάνομαι ότι
υπάρχω σε σχέση με κάποιον άλλο. Τον νοιώθω από το βουητό που σηκώνεται και
σταθερά καλύπτει όλο το φάσμα της συνειδητότητας. Είναι σίγουρα εκείνες οι
στιγμές που είμαι βέβαιος για την αλλότρια παρουσία. Τόσο πυκνή όσο και η υλικότητα όταν περπατάς μέσα στη θάλασσα.
Πόσα έχει να μας πει ένας χωμάτινος δρόμος τελικά...και τι ζητάει, ένα βλέμμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ
Σιγά σιγά προσπαθώ και εγώ να μάθω να αφουγκράζομαι...Καλώς ήρθες
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ και από εμένα
Πολύ όμορφο κείμενο. Ξεχνάμε συχνά να βιώνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη. Κι όμως είναι τόσο εύκολο. Η πίστη έχει την πυκνότητα που της επιτρέπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ.: όμορφα είναι κι εδώ :-)
Χαίρομαι πολύ που βρήκες και αυτό τον χώρο.Θα δούμε πως θα πάει...Όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα Alter ego. Καλώς όρισες και καλό απόγευμα να έχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήMakis
ΑπάντησηΔιαγραφήLa découverte de l'alter ego ne va pas sans la perte d'une partie de soi. Alors s'installent le trouble et le temps de la décision, accepter l'autre ou le refuser. Après, la route se fera en sa compagnie, ou seul.
C'est la vie.
Merci pour ton très beau texte.
Roger
Merci pour ton visite et ton inscription Roger. Tu me donne très grand plaisir. Je ne suis pas sur si j'accepte ou je refuse l'autre. C'est pour ca que j'ai décidé de lui donner la voie.
ΑπάντησηΔιαγραφήBonjour