~

η ενοχή 

για το σώμα

ήταν το πέρασμα της βροχής

οι σκέψεις και τα λόγια

υπήρχαν ως μύθος

ως σκέπασμα

μικρής ακτής

πίσω από το βουνό

στο έρμα

~

η θαλπωρή επέστρεψε

με το τράβηγμα των νερών

ακίδα είναι

όσο το δέρμα

η αμυχή

ανοίγει

ώρα απαλή

ήπιου

ανέμου

~

η αλλαγή στην οσμή

δημιούργησε το όνειρο

ο σύντροφος

κυλά 

κενός

βλέμμα

ισχνού

νερού

δρόμος

μορφής

κλεισμένης

~

ο άνεμος δεν επαναλαμβάνεται 

στο δωμάτιο

ζωγραφίζει το πρόσωπο

στα σημεία

η θάλασσα έχει κλειστές γραμμές

θα κοιμηθώ

μέσα στον ήχο

ήταν οι χάρτινες

μορφές

~

το άνοιγμα

μεταφέρει το φως

επιτρέπει την ήσυχη μετάβαση

χρειάστηκα τη βοήθεια τω άλλων

για να κατευναστούν οι ροές

τα βράχια που ήθελαν να μιλήσουν

η αγωνία του σώματος

είναι ξανά νεκρή

αναζητά 

κοντά μου

~

πόσο μακριά 

να σταθώ από αυτό το φύλλο

νοιώθω να με καλεί

οι ραβδώσεις δημιουργούν

παλμό

εδώ μέσα στο στήθος

κάποτε ανακόπηκε

κοιτώ ξανά

τα ήσυχα όνειρα

οι υδρατμοί

αγγίζουν

την αγάπη

 

~

αγάπη του χώρου

τα περιγράμματα

εξοικοίωση με το φως

της νύχτας

ποτέ πια φως

αναζητώ από τον ήχο τους

επανάληψη του παιδιού

σ' ό,τι χτισμένο

ήπια 

ρωγμή

απόσταση

χωρίς

αφή