~

η μικρή λάσπη 

περιβάλλει το σπίτι

τα σημεία του λαιμού

γυρνούν ξανά στον ύπνο

δε θα τους θυμηθείς

οι φωνές τους

έχουν την όψη ώχρας

και οι δρόμοι

στενοί, προστευτικοί

πόλεις νερού

σε μάτια

~

αυτό που δεν αφήνω

ποτέ δεν υπήρξε

ξέρουμε

τα πρωινά πως είναι ίδια

και σύντομα

θ' απλωθεί

το πλέγμα δεν παύει 

να σβήνει

ως στίγμα

ροές

~

τα κλουβιά ήταν κομμάτια της παιδικής ηλικίας

τώρα τα κρύβουν

η ρωγμή εμφανίζεται

χωρίς να συνδυάζεται με πρόσωπα

μόνο ζητούν

στην υγρασία του βυθού

 

~

χρειάστηκαν την παρουσία των άλλων

ν' αποδεχθούν 

την όψη

από  την άλλη θάλασσα

στα βλέφαρα εγγράφονται

οι χτύποι

και εγώ μαθαίνω μαζί σου

ως κυκλικός

στο σχήμα

των δαχτύλων

 

~

είχε τη γλυκιά ζέστη της άμμου

ξανά η κίνηση

χωρίς φωνή

~

η αίσθηση των σχηματων 
αναπαράγεται

τρόπος να βιώσω
τις μέρες

στην αχανή ροή μπορώ 
να απέχω
καθώς μεταφέρονται 
σχήματα μικρά
γωνίες έρημων σπιτιών
δοκάρια που εφάπτονται
και το ήρεμο βλέμμα
εκεί
στην εισδοχή
μακριά από ρου
και όψη

~

τα μάτια φανερώνονται μέσα από την απώλεια

απ' το σημεό που βρίσκομαι

οι αποστάσεις δείχνουν

τα στίγματα

και όπως μας περικλείουν τα νερά

βαθιά

τα ίδια πρόσωπα

χωρίς φωνή

υπόμνηση

κυματισμένο δέρμα