~

ήταν παιδί

κοιτούσε τον ήλιο

χωρίς να γνωρίζει τον τόπο

μόνο την προστατευτική οσμή

την κίνηση

η γνώση έρχεται ανέγγιχτη

όταν τα συναισθήματα κλείνουν νερό

γυάλινα

στη μορφή τους

~

εδώ

απέναντι

το πλάσμα

αγαπά τα απογεύματα

όταν το σώμα μου είναι κενό

πολλαπλασιάζω τους ήχους του 

και το δωμάτιο

σκύβει

ψιχίο μορφής

ο καθησυχασμός θα ενταθεί

θα είναι στο χέρι

πριν απ' το άγκιστρο

κύμα

φυτό

που δένει

~

οι αναμνήσεις από την παιδική ροή

δεν ανακουφίζουν πια

τα χρώματα στεγάζονται επίπεδα

και τα σημεία του σώματος

δείχνουν την εξωτερικότητά τους

χάρτινοι οι άνθρωποι

βουνά 

κύλινδροι υπαρκτοί

να ενώσω τα χέρια

να ξαναβρώ βοή

κίνηση

ως ο πλάστης

~

περιστρεφόμουν

ο ήπιος χρόνος - ο δοσμένος -

περνά

και τα δάχτυλα

χάνουν την επαφή

πέρα απ' το δέρμα

η αναγκαιότητα εκδήλωσης

λάμπει κενή

υπάρχει τόπος

που τα σώματα δεν απειλούν

σμήνη

κραυγής

ως δέντρα

~

τα χέρια δεν μπόρεσαν

θα πλέει, θα φύγει

θα είναι κενή

σημάδια στο σώμα μου

ψιθυριστά 

ως μάτια

~

τα στρογγυλά σημεία

αυτού του προσώπου

του συγκεκριμένου

που μόλις αναδύθηκε

κρύβουν στάχτη βροχής

γεννιέται

και η διαφυγή

θα αφήσει σημάδια

έστω ως σκόνη

άθροισμα είναι όλο αυτό

φέγγει

στα εσώψυχά μου

~

νόμιζα πως ο ήχος θα καλύψει τα πάντα

πως είναι η αυγή 

και το πέτρωμα

εκεί πάνω στα δάχτυλα

τα μικροσκοπικά 

πολύχρωμα έντομα 

μου έδειξαν την έλλειψη

της λέξης

τώρα χρειάζομαι να στηριχθώ

να δω 

μια ακόμα φορά

το χρώμα

κενό στη θάλασσα

ψυχρό