~

οι γερασμένοι άνθρωποι

έχουν μια σύνδεση

με τον καπνό

καθισμένοι περιμετρικά

υπάρχουν στιγμές

που οι ιστορίες

εκφωνούνται

τους φαντάζομαι

το ημίφως

της αυλής

τόσο

χαρακτηριστικό

το φύλο 

~

οι σταγόνες

ακολουθούν την πορεία του ήλιου

χωρίς να το συνειδητοποιούν

οι άνθρωποι

υφίστανται

μόνο

ως φωνές

το νερό

αποσύρει τη μνήμη

αν και είναι αυτό

που τη φέρνει

ως ροή

αγνοώντας

μονάχα

αγνοώντας

η γαλήνη

μαζεύει

τα χέρια

στο πρόσωπο

ψύχει

πετρώδεις 

σκιές

~

το βλέμμα των μικρών παιδιών

επικεντρώνεται στο χώμα

στη συνέχεια της ύλης

στις ακαθόριστες ρωγμές

αν ανατρέξουμε

η εικόνα του εαυτού

διαγράφεται

τόσο δυνατή

όσο και το αντικαθρέφτισμα

στα δόντια

προσώπων παράξενων

σχεδόν

μυθικών

~

αν η απώλεια

βρει τη θέση της

και εννοώ

μέσα στο ίδιο το σώμα

αν καταγραφεί

και είναι ορατή

όπως το βάζο

που περικλείει

λουλούδια

και προορισμό

έχει μονάχα

τη φθορά

τα στίγματα

θα είναι τμηματικά

μες την ψυχή

ήπιες

γαληνεύσεις

~

σ΄αυτό το σημείο

το δέρμα 

θυμάται

αν το κόψεις

ήπια

τα μάτια θα πλημμυρίσουν

ήχο ακτής

θα είσαι μόνος

χωρίς υπόλειμμα

απλή σκιά

~

η ίδια ανησυχία

διατρέχει

το πλαίσιο του νερού

στο όνειρο

τα έπιπλα 

αναπαράγουν

μια φθαρτότητα

και αυτή 

υποδεικνύει

το υπόλειμμα

εντός της ροής

των υλικών

σωμάτων

~

η στιγμή μπορεί

να αποτελέσει

ομοίωμα

με λίγη μεγαλύτερη

προσοχή

παρατηρείς

τους διαβάτες

χαμένους σε μια

προσωπική 

δίνη

παρηγοριά

είναι η ιστορία

που πλάθεται

συνέχεια

του ήχου

στο κράσπεδο

στην τεχνητή

υφή