~

ακόμα δεν έφυγαν

παραμένουν πάνω στην κουπαστή

η σιγουριά του συναισθήματος

εξακολουθεί να υπάρχει

χωρίς την ανάγκη του ύπνου

χωρίς διακοπή

~

ποτέ τα χέρια

δεν μπόρεσαν να ακουμπήσουν

το σώμα

η τρυφερότητα παρέμεινε

νιφάδα

στα πρώτα σύννεφα

το δωμάτιο 

διαρκώς επαναλαμβάνεται

ξαναπερνά

~

απλώνεται στα χέρια της βροχής

από παιδί το ήξερε

τα όμορφα 

απαλά χέρια

που θα απομακρύνουν

το κομμάτι που γνώριζε

εκείνο το σημείο στο ταβάνι

την παλλόμενη κόγχη

μόνο του πρωινού

~

απ' τη δυσκολία των ματιών

την έλλειψη

ανοίγουν πάλι οι δίοδοι

αυτοί που φέρουν το άρμα

- μικρή καρφίτσα της ζωής - 

ως πλαίσιο 

χρωμάτων

~

όταν κοιτά

απ' την ακτή των παραθύρων

αγκαλιάζει

η σταγόνα δεν ακούγεται

τα έντομα τρέχουν 

πολύφωνα

δίχως αφή

πως μπορεί κάποιο σημείο

να ξεχωρίζει;

μόνο όταν πάλλεται

ήπιο

ίσως

μόνο

οσμή

~

αυτό είναι ο φόβος

μέσα στο μικρό

κομμάτι 

χαρτί

όπως ζυμώνεται

στο βρεφικό 

της

χέρι

θα απλωθεί

καθώς οι φωνές

δεν σταματούν

ούτε ο θόρυβος

της

όψης

~

είναι σταθερή

η επανάληψη

λέξεων

αναρωτιέμαι

αν αυτό αφήνει σημάδια

στο δέρμα

στον εσώκοσμο

αυτόν

τον σπηλαιώδη