~

η νύχτα κύλισε
η πρωινή δροσιά θα βρει μόνο επισκέπτες
θα ακούσω ξανά
τα χέρια θα κλείσουν
πόσο μετέωρη
όσο και η ακτή
ο παφλασμός που παύει

~

είχαν λοιπόν τον δικό τους χώρο
μπορούσα να παρακολουθήσω τα κτίρια
να εντοπίσω τα σημεία 
που ίσως θυμούνταν
έχω και εγώ το σώμα μου
κυκλώνεται
στα χέρια

~

το παράθυρο
δείχνει την ηλικία
τα πλαίσια τονίζουν την αίσθηση
υπάρχει πάντα η κίνηση
και η μικροσκοπική ρωγμή
όταν χανόμαστε
τα χέρια κινούνται
το τελευταίο ίχνος της μορφής
σκόνισμα
της ασφάλτου

~

ζητούσα την επανάληψη
τα κύματα δίνουν οργή
στα χέρια
στο πρόσωπο
ο μελλοθάνατος αναμειγνύει
είναι πολύς ο καιρός που δεν περπατάμε μαζί
εικόνα 
όσο κοιτά
μπροστά της

~

φωνές 
ανθρώπων και ζώων
το τρυφερό αμάγαλμα
στον ύπνο 
τα χρώματα δειλιάζουν
αυτή η ακτή 
φέρει τον κόσμο

κλίση

~

τώρα μαζεύω
με δένει το πλαίσιο
απωθεί
κομμάτια σάρκας, πανικού
στα δάχτυλα
μόνο υγρή
καθώς γυρνά η όψη

~

κράτησα τον απαραίτητο ήχο
τα δάχτυλα μπορούν να ακουμπήσουν
να σχηματίσουν περίγραμμα
οι εικόνες έρχονται μέσα από πλέγμα
πάντα ήταν έτσι
πέρασμα ήπιο
χάιδεμα της μομφής