~

το πέρασμα επιβεβαιώνεται

όταν τα λόγια που έρχονται είναι γνωστά

τότε, οι εικόνες θυμίζουν κατώφλια

χώρους που πάλλονται

μαζί μέσα στον άλλον

το καλειδοσκόπιο της φωνής

ήταν το χέρι

σημείο εκκίνησης 

του μικροσκοπικού φωτός

πέτρα λεπτή

στην άχρωμη κοιλάδα

~

οι ήχοι με τη διαφορετική ένταση επιμένουν

θα μάθω τα χρώματα

καθώς αυτός κινείται

η ροπή είναι μια σκούρα πόρτα

και το πλαίσιο των συναισθημάτων 

καλύπτει

οργή

προς τη κάθοδο

η ηρεμία επανέρχεται

νόμιζα πως τα πρόσωπα ήταν παντοτινά

όλοι ξανακοιτάζουν

~

για να ακουστεί το θρόισμα
κάτι χτυπήθηκε βαθιά
ο χρόνος χάιδεψε
λείανε τη μορφή
και τα πρόσωπα συνηθίζουν
τη θέση τους
μέσα σε χέρια
τα σώματά σου είναι μαζί
λεπτό νερό
που σφάλλει

~

ο ήχος τους 
φέρνει αιχμές
από την πρώτη στιγμή
ξέρω ότι θα εμφανιστούν
όσο περνά ο καιρός
βυθίζομαι
το σώμα μου 
αλλάζει

στίγμα
όσο αφή
σε δέρμα

~

θυμάμαι το κλάμα του
ήμουν εγώ;
φεύγει κανείς χωρίς να γίνει αντιληπτός
στο δρόμο τα δέντρα
θα θυμίζουν εποχές
παιδιά που ματώνουν
μες τον κυρτό ιδρώτα

~

αυτά που θα' ρθουν
προσπαθούσε να τα ακούει
μες τους ήχους
πως ξεκινούν
πως χάνονται
χωρίς ποτέ να λείπουν
στους ρόζους του δέντρου
σώματα που κυλούν
όρια πυκνά
χτυπήμα 
της ασφάλτου

~

τι αναζητά το παιδί, όταν αγγίζει το χώμα;
την πυκνότητα
τη στοργή που καθαρίζει αρθρώσεις και φωνές
η έσχατη ανάμνηση είναι η κίνηση
γνωρίζουμε
αν αφεθούμε
κλείνει