~

η εγγύτητα

έχει μορφή

ομίχλης

σταδιακά

γίνεται αντιληπτή

παρουσιάζεται

ως φωνή

οικείων προσώπων

καθαρά 

σημεία

μένουν τα βότσαλα

πάντα του ποταμού

όχι της θάλασσας

ήχοι πληγής

και 

όψη

~

όταν έλεγα

η νοσταλγία του φωτός

η φράση ήταν

γνώριμη

τώρα το πλέγμα

ορθώνεται

ως ακατανόητο

και η αδυναμία

να αγγίξω 

το δέρμα

πολλαπλασιάζεται

ας γυρίσουμε

στην παρατήρηση

των δαχτύλων

πρώτη μαγεία

της μορφής

που χάνεται

στο νεύμα

~

η πραγματική ανακούφιση

δεν γίνεται εύκολα

αποδεκτή

η έλλειψη αναδεικνύεται

και είναι αυτό που θέλεις

αυτό που κάνει 

το σώμα

γήινο

αυτό που επιτρέπει

την πτώση

του φύλλου

σε επιφάνεια ροής

λίγο

πάνω απ' τα μάτια

~

το συνεχές 

είναι δημιούργημα 

ενός βλέμματος 

που δόθηκε 

την πρώτη στιγμή 

από μητέρα 

ή ήχο 

ακαθόριστο 

αναμειγνύει 

την κίνηση 

δίχως την έλλειψη 

φωτός 

διάστικτο 

στη ρωγμή 

του

~

μπορώ να ακούσω

την αγωνία

που επικαλύπτει

η αναπνοή

στρέφοντας

τον κορμό

στα γόνατα

αλλάζοντας

η οσμή

αλλάζει η όψη

η όραση

κρίνεται

απαλή

και το παιδί

δε νοιώθει

την ανάγκη

~

κλίνει το σώμα

στον βράχο

δεν ξέρω 

αν είναι απώθηση

ή ροή

το μέτωπο

κρύβεται

και η φαινομενική

αδυναμία

δηλώνει τον ήχο 

του σκεύους

ήχο κυμάτων

που η οσμή

ζητά

~

οι τρυφεροί ίσκιοι

μετριούνται πάνω στα δάχτυλα

πόση πρέπει να είναι

η απόσταση

για να κλειστεί

η φωνή

αυτή που έβρισκε

δωμάτια

ψηλαφητά

και έπειτα

ακουμπούσε

το δέρμα

ως αυγή

ως κέλυφος

θανάτου