~

υπάρχουν λέξεις που φέρουν βάρος

αποτέλεσμα εξαναγκασμού

το φως της αυγής 

αποκαλύπτει

ότι εντυπώθηκαν

τώρα να τραβηχτώ

η οσμή του ανέμου

δίχως την πόλη

δίχως τον θόρυβο

των ύπτιων

μορφών

~

αρκεί το ηχόχρωμα

αυτό που δεν θέλεις να ακούσεις

γιατί ο δρόμος

έμοιαζε πια

να έχει 

άλλο χρώμα

σκούρο

γαλήνιο

στην οσμή

και τώρα οι ακκίδες

επανέρχονται

το σώμα 

επανατοποθετείται

στη θέση 

του παιδιού

τα δάχτυλα

ξαναγίνονται

απολήξεις

και προσεγγίζουν

διαρκώς

τον ανεκδήλωτο

θυμό

~

η κουκκίδα στο πλέγμα

μοιάζει ζωντανή

μετά θυμάμαι

το γυάλινο περίβλημα

θα προστατεύει

το ασημένιο σύννεφο

θα παραμείνει

γλυκό και ατόφιο

φωνές νεκρού

να αντανακλά

τη σήψη

~

λόγω του ήχου

πολλά πράγματα περνούν

στη συνείδηση

μικρές γροθιές

παιδιού

σκλήθρες

που αποκόπηκαν

μια οσμή που μόνο στον λαιμό του πατέρα

υπήρξε

τώρα στην άκρη

της θάλασσας

οι κόκκοι της άμμου

πληθαίνουν

όσο υπάρχει

η θάλασσα

όσο υπάρχει

πεισματικά 

ακόμη

~

είναι άνοιγμα

το όνειρο του δρόμου;

στο κέντρο 

η υποδόρια ρωγμή

μοιάζει με κίνηση

παραπέμπει

σε παγιδευμένα χέρια

που αναζητούν

κεραίες εντόμου

σκιές μορφής

απώθησης

αβύσσου

~

καθώς το φύλλο

εφάπτεται

η αφή είναι σχεδόν 

πνευματική

τα σχήματα

αρχίζουν

να πάλλονται

ψιθυρίζουν

πως είναι 

πλάσματα

που διασχίζουν

το περίγραμμα

ως την απόγνωση

της τελευταίας

δίνης

~

το σημείο είχε έρθει

δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω

ούτε να το αποδεχτώ

στο δέρμα

ακουμπούσαν

ψίθυροι

ήταν ακίνητοι

και αυτό που θα ήταν 

θρήνος

επαναμβανόταν

ως το καθήκον 

της ροής