κάθε σιωπή
μα και κάθε κίνηση
του παιδιού
επεξεργάζεται τον δρόμο
- το όνομα δεν θα το πω -
το σώμα απλώνει
τη γνώση
ως φωνή
καίει τα δάχτυλα
η σιωπηλή μομφή
αποδοχή
στο τζάμι
της ψυχής
του
Ένα ημερολόγιο για τις σπασμένες εικόνες , τα θραύσματα και τις αποκομμένες λέξεις
κάθε σιωπή
μα και κάθε κίνηση
του παιδιού
επεξεργάζεται τον δρόμο
- το όνομα δεν θα το πω -
το σώμα απλώνει
τη γνώση
ως φωνή
καίει τα δάχτυλα
η σιωπηλή μομφή
αποδοχή
στο τζάμι
της ψυχής
του
επώδυνο
μόνο όταν υπάρχει
κατασκευή
περιθάλπει
γιατί είναι δημιούργημα
σ' αυτήν
το θραύσμα της τρυφερότητας
ξετυλίγεται
πάντα
ως μοίρα
ο θυμός δείχνει
κομμένα οστά
πάλλεται
πριν την όψη
στράφηκα στο φως
οι άνθρωποι στο τέλος της ακτής
αφήνουν μόνο την οσμή τους
αυτό που εστιάζει
στο ίδιο το δέρμα
το κάνει κλειστό
μα διάφανο
δείχνει πως χάθηκε
δεν θα ξαναγυρίσει
αισθάνεται ότι είναι
στο κέλυφος
η λέξη απλώνεται
πρώτα στα χέρια
τα υπόλοιπα
είναι αχρείαστα
τα παιδιά παρατηρούν
τα σύννεφα
εφόσον τα δουν
είναι το πρωτο βήμα
αυτό που ορίζει
τη διαδρομή
ψυχρή
μέσα
στο
νήμα
ο τρόπος που τα πράγματα
πληθαίνουν
δεν είναι ενδεικτικός
της άμμου
πλαταγίζουν στη γλώσσα
περνούν απ' τον ύπνο
σε ζοφερές ακτές
στην πρώτη ακμή
του εμβρύου
η άρνηση
θα σμιλέψει
το σώμα
όμως χρειάζεται
τα δέντρα
να μη δείχνουν
τις απολήξεις
το νερό
θα εμφανιστεί
είναι φορέας
ήχου
στον ποταμό
όπως
η κρατερή
ματιά
υπάρχουν λέξεις που φέρουν βάρος
αποτέλεσμα εξαναγκασμού
το φως της αυγής
αποκαλύπτει
ότι εντυπώθηκαν
τώρα να τραβηχτώ
η οσμή του ανέμου
δίχως την πόλη
δίχως τον θόρυβο
των ύπτιων
μορφών