~

μετά τον ουρανό

είναι το φως;

και αυτό το άγγιγμα

πως απλωνεται

σε δέρμα 

αμφιβίου

πως φερνει

σύσπαση

στη σκοτεινή

θαλάμη;

μόνο με την κίνηση

των χεριών

χωρίς το βλέμμα

η ροή

θα επανέλθει

πάλι

δίχως 

ηχώ

~

τις περισσότερες φορές επικαλούμαι τα χέρια

τα θεωρώ προέκταση ενός ουράνιου φίλου

παρουσία ανάλαφρη

λίγο υγρή

το μόνο σίγουρο 

ήταν ότι είχε ικανότητες

εγγαστρίμυθου

οι διαδρομές πλάταιναν

το σώμα έσβηνε

λεπτό

~

στην απόσταση

ο εαυτός

πολλαπλασιάζεται

η συνοχή

υπάρχει

μόνο στη μακρινή

βοή

κυμάτων

στους κόκκους

μιας άμμου

που τωρα παίζει

μέσα στη λάμψη

του παιδιού

~

γνωρίζεις

τη στιγμή

που θα μείνει

στο δέρμα

έχει πάντοτε

την υφή

πόνου

και παραδοχής

οξύνει

και μένει η

θάλασσα

να επαλείφειται

ως γεύση

οι φωνές

να μακραίνουν

θα πεθάνουν

και θα πεθάνουν

σε ύπνο

ξανά

~

χρειάζεται μια επανάληψη

δεν ξέρω 

αν θα είναι του ίδιου

γιατί μοιάζει

πιο δύσκολη

ακολουθεί

σε σπαστές εικόνες

δεν ξέρω 

σε ποιον ανήκει

ούτε αν η ιστορία

μπορεί να κρύψει

το ψεύτικο γέλιο

φαντάζομαι

η εκδήλωση

της αμηχανίας

θα φέρει

το καταφύγιο

τις γρίλιες

ενός παλιού σπιτιού

το φως

που ακόμα

μοιάζει

ως διάχυση

να σβήνει

~

ο κίνδυνος μπορεί να είναι το απλό αντικείμενο

ένα μολύβι

ίσως

που πέφτει

σε μετρήσιμη

απόσταση

το σώμα

ερμηνεύει

ασυναίσθητα

και για τους παρατηρητές

το τίναγμα

αυξάνει 

της αίσθηση

της ψυχρότητας

βαθιά

μέσα

στη λήθη

~

για τα μικρά θηλαστικά

το κλειστό κουτί

είναι χώρος παιχνιδιού

χαρτογράφηση

μιας εσωτερικής

ερήμου

φωνή

που αποκαλύπτει

όψη

να μείνει 

εκεί

να ανακαλύψει 

την οσμή

που η εικόνα

σβήνει