~

ως όνειρο

η θάλασσα αναθυμίαζε

και ήταν η πρώτη 

συνειδητοποίηση

πως ο χρόνος

ταξιδεύει 

κενός

στις παρυφές νυχιών

αργά το απόγευμα

πάντα

γιατί αυτό που κλάπηκε

κρύβει το πρόσωπο

παιδιού