Κυριακή 13 Απριλίου 2014

~


Στον περίπατο κατάλαβα ότι αυτόν τον βράχο δεν μπορώ να τον αγγίξω. Οι φωνές γύρω μου ήταν σα μαξιλάρια. Διακριτικά, προσπάθησα να αποτραβηχτώ. Μονολόγησα. Το δωμάτιο είναι στη μνήμη μου και δεν το θέλω. Και αυτό βέβαια ίσως περάσει.


χωρίς βιασύνη
οι φωνές των αρρώστων
το απόγευμα


Οι μελωδικές στιγμές αναγνωρίζονται. πολλαπλασιάζονται μέσα σε συνεχές.


κάθε λειψό κερί με ντύνει


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όσα γράφονται εδώ, συνομιλούν. Η μη απάντηση , προσπάθεια μη παρέμβασης .Ένα μεγάλο ευχαριστώ.