Μουσική που αγαπά να δονεί. Ένα δώρο σήμερα το πρωί. Χέρια που άνοιξαν και πάλι κρύφτηκαν στη  βροχή. Χέρια αντιδιαμετρικά, καθρέφτες. Παίζουν κρυφτό. Άλλες μορφές στεγάζουν. Μια προσευχή ξαναγυρνά, επαφίεται, με κλείνει. Κουκλοθέατρο. Τώρα προσεκτικά. Τα χέρια μου ,το ένα δίπλα στο άλλο, αγκώνες στην ξύλινη κουπαστή και ξεκινώ να παίζω. Όμορφα ρούχα, σχεδόν στολές γεμίζουν τον αέρα. Τώρα ξανά. Γραφή ,διαταγή. Έρχονται πάντα τα νερά, ποτέ ευθύγραμμα. Διάτρητη κλίνη. Προχωρώ, παίζω μικρό κουτσό. Απ'την εικόνα γιατρεύομαι, je veux plonger dans l'incendie, au départ du vin. Ακούστηκε πως κάποια πράγματα ,έχουν αρχή. Αγγίζεται το κρασί, η λέξη αγγίζεται, alma και anima και χρυσαλίδα και φυσαλίδα και αστέρι που κόπηκε στη βροχή. Υπάρχουν έρημοι που φωτίζονται μόνο από ένα αστέρι. Κουκκίδες κύματα  άσθμα γιορτή. Τις παύσεις στις οροσειρές τις ονειρεύτηκα.Ορειβάτες σε απόσταση, μόνιμοι σχεδόν, η κόπωση είναι  μνήμη και η πορεία σιγανή. Le main qui sente la nuit. Κενό στα μάτια σου, μια προσευχή που καίγεται. Η νύχτα πρέπει να είναι μια λέξη θηλυκή. Κι όμως ,κάπου ίσως ουδέτερη ,ίσως και γραμμική. Αφήνω τις γραμμές ,επιδιώκω αστερίες, επιδιώκω βράχους, τις μαλακές σχισμές. Βράχων σιωπές. Παιδί απρόσωπο ,μάσκα παιδί, φουντώνουν τα μάτια σου, μάτια που γέμισαν στη σιωπή.