Αυτές οι γέφυρες παντού στο δωμάτιό μου, σκορπισμένες. Ξύπνησα και ήταν εδώ. Στολισμένες με κουδουνάκια κόκκινα και με χαρταετούς πολύχρωμους πάνω στα κάγκελά τους . Επίχρυσες, λαμπερές. Τώρα, τα βήματά μου περιορισμένα οφείλουν να είναι. Έχουν έναν ήχο παράξενο, μόνιμο βόμβο· κουδουνίστρες φωτιάς κάποιοι τις λένε. Κολυμπούν μες το δωμάτιο. Φύκια. Άκουσα πως μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό· τον εαυτό μας  κολυμπάμε, τον εαυτό μας ανασαίνουμε. Μάλλον αστήρικτη εκδοχή · άμυνα· κίνητρο στη σκεπή. Ο ισορροπιστής πήρε το κοντάρι του. Ξεκίνησε το ταξίδι στη σιωπή και κάνει κόπο να μη χαμογελάσει. Μικρά βηματάκια, πατουσίτσες, η τελετουργία στις φωνές μας απλώθηκε. Μερικές φορές τα δέντρα δεν καίγονται. Πεθαίνουν αλλιώς. Αυτή η πλευρά του καθρέφτη με τρομάζει ξανά. Και ο φίλος της βαρύτητας είναι το μαλακό χώμα. Δεν έχει άλλη λύση ο άνθρωπος. Μόνο στρεφόμενος, ανακαλύπτει τα χέρια του.